Na današnji dan 18. juna 1936. godine, umro je ruski pisac Aleksej Maksimovič Pješkov, poznat kao Maksim Gorki, utemeljivač socijalističkog realizma.
Smatrao je da književnost reprodukuje stvarnost i vizionarski dočarava budućnost, uvijek u težnji ka boljem. Najčešća i najuspješnija tema njegovog stvaralaštva je tzv. rusko dno u kojem se kreću malograđani, pobunjenici svih vrsta, izgubljeni i prezreni ljudi. Poslije 1917. je polemisao s vođom Oktobarske revolucije Vladimirom Iljičem Uljanovom i drugim čelnicima boljševičkog diktatorskog vrha, kritikujući postupke sovjetskih vlasti. Istovremeno je učestvovao u duhovnoj obnovi zemlje i smatraju ga najznačajnijim kulturnim poslenikom u postoktobarskoj epohi. Umro je 1936, u vrijeme okrutnih represalija Josifa Visarionoviča DŽugašvilija – Staljina, pod okolnostima koje nikad nisu potpuno rasvijetljene. Djela: priče, pripovijetke i romani – “Makar Čudra”, “Starica Izergilj”, “Maljva”, “Konovalov”, “Pjesma o sokolu”, “Foma Gordejev”, “Mati”, “Pjesma o vjesniku oluje”,”LJeto”, “Trojica”, “Ispovijest”, “Gradić Okurov”, “Čelkaš”, “Život Mateja Kožemjakina”, “Artomonovi”, “Život Klima Samgina”, “autobiografska” trilogija “Djetinjstvo”, “Među ljudima” i “Moji univerziteti”, drame “Malograđani”, “Na dnu”, “Na ljetovanju”, “Djeca Sunca”, “Varvari”, “Neprijatelji”, “Vasa Željeznova” /dvije verzije/, “Jegor Buličov i ostali”, uspomene “Lav Tolstoj”.
